In een groot aantal gebieden in Nederland bestaat behoefte aan regionaal beleid waarin de activiteiten van gemeenten op elkaar worden afgestemd. Al meer dan 75 jaar wordt gezocht naar een adequate bestuurlijke vormgeving voor regionale beleidsvoering. Vele oplossingen zijn bedacht: gewesten, doe-provincies, agglomeratiegemeenten en stadsprovincies. Geen daarvan heeft ooit de tekentafel verlaten. Voor de totstandkoming van regionaal beleid verlaat men zich tot dusverre op intergemeentelijke samenwerking. Deze schiet echter vaak tekort.
In deze studie worden vier bestuursmodellen geëvalueerd, die zijn toegepast om vorm te geven aan regionaal beleid op het terrein van volkshuisvesting. Aan de evaluatie ligt uitvoerig emperisch onderzoek ten grondslag. Daarbij is onder meer gekeken naar de invloed van machts- en afhankelijkheidsverhoudingen tussen de betrokken bestuursinstanties en van de interbestuurlijke cultuur op de totstandkoming van regionaal beleid.
De bevindingen op het terrein van volkshuisvesting vormen de basis voor een pleidooi voor een versterking van de rol van provincies bij regionale bedrijfsvoering.
