Zoals wij maar al te goed weten, is een foto nooit objectief, want zij toont een ‘geknipte’ particuliere werkelijkheid. Iedere compositie is afhankelijk van de hoek waaruit het gemaakt wordt, van de hoogte waaruit het genomen wordt, van de afstand, van het brandpunt en van het perspectief. Vanaf een grote hoogte bekeken, lijkt het landschap anders, het houdt zijn breukvlakken verborgen en toont zijn herhalingen, lijkt ononderbroken.
Zelfs wanneer wij het landschap van een lagere hoogte bekijken, tonen de breukvlakken zich nog niet. En in welke mate kunnen wij, als wij de herhalingen in een landschap waarnemen, concluderen dat zij een identiteit onthullen, de identiteit van ‘iets’. Dit laatste lijkt het geval wanneer twee perspectieven op een en hetzelfde object met elkaar samenvallen.
Liber amicorum ter gelegenheid van het emiraat van Prof. Dr. S. Alexandrescu
