Als de overheid meer draagvlak wil voor haar cultuurhistorisch beleid, zo betoogt hij, dan zal zij meer recht moeten doen aan de wensen van verschillende groepen mensen. Dat blijkt niet eenvoudig te zijn. De omgang met cultuurhistorie en in het bijzonder archeologie wordt in Nederland gedomineerd door aan de overheid verbonden ‘experts’ die zijn georganiseerd in een min of meer gesloten beleidswereld. Daardoor wordt er voorbij gegaan aan de wensen van uiteenlopende groepen mensen.
Recht doen aan de door hen gewaardeerde cultuurhistorie impliceert dat de geslotenheid van het cultuurhistorisch beleidsveld moet worden doorbroken. Deze studie is daartoe een aanzet. Hoewel dit boek zich beperkt tot een deel van de cultuurhistorische beleidswereld, zijn de uitkomsten van dit boek zeker relevant voor andere beleidsvelden waarbinnen de ambitie bestaat het beleid van de overheid te democratiseren.
